Latest Blog Post

İçimde bir şey var, sustukça ağırlaşıyor.

Saat gece yarısı...
Ankara sessiz.
Camdan dışarı bakıyorum; sokak lambalarının altında usul usul uzayan gölgeler,
birkaç geç kalmış arabanın farları…
Ve bu şehrin gece hali, ne kadar tanıdık, ne kadar içli.

İçimde ne zamandır taşıdığımı bilmediğim bir şey var.
Bir düşünce değil bu.
Ne tam anlamıyla bir acı, ne de umut…
Belki bir tür eksiklik.
Tamamlanmamış bir söz gibi.
Söylenmemiş bir teşekkür, yarım kalmış bir sarılma gibi.

Geceler, sakladığımız ne varsa ortaya çıkarıyor.
Gündüz sustuğum her şey şimdi kulaklarımda.
Biri içimde fısıldıyor:
“Artık susma. Taşımaktan yorulmadın mı?”

İtiraf etmeliyim…
Bazen insan dertli olduğunu bile kendine itiraf edemiyor.
Çünkü “derdim var” demek, bir şeylerin yolunda gitmediğini kabul etmek gibi.
Ama ben bugün fark ettim:
Sakladıkça geçmiyor.
Üstünü örttükçe kaybolmuyor.

İçimde bir şey var.
Sustum, sakladım, gülümsedim, geçtim.
Ama şimdi, gece yarısı bu odada, sadece kendime dürüst olabiliyorum.
Ve kabul ediyorum…
Beni yoran sadece dünya değil.
İçimde susan şey de bir o kadar ağır.

Belki sen de uykunu kaçıran bir şeyle baş başasın şu an.
Belki bu yazıya tesadüfen denk geldin.
Ama bu tesadüf değil aslında.
İçimizde taşıdığımız şeyler, bizi birbirimize sessizce bağlar.
İsim koyamasak da, hissederiz.

Gece uzun.
Ankara sessiz.
Ben ise, nihayet sustuğum yerden konuşuyorum...