Latest Blog Post

Belgrad'ın Vahşi Gecesi ve Beklenmedik Kurtuluş

Ankara'dan Belgrad'a iniş bambaşka bir dünyanın kapılarını araladı. Şehrin enerjisi yoğundu, her köşede bir hikaye fısıldıyordu. Bir ara sokağa dalmış göze hoş gelen ne varsa fotoğraflar çekiyordum. Az ileride iki adam itişip kakışıyordu, ben araya girerken bir yumruk suratıma indi. Geri çekilmedim ve karşılık verdim. Burnum patlamıştı ama umursamıyordum. Bir anda siren sesleri yankılandı ve sonrası malum: nezarethane.

Soğuk demir parmaklıkların arkasında içerideki mahkûmların sert bakışlarıyla karşılaştım. Biri üzerime yürüdü, tehditkâr Sırpça sözler mırıldandı. Geri adım atmadım. "Problem mi var dostum?" diye yüzüne yaklaşarak devam ettim. Küçük bir arbede yaşandı, gardiyanlar ayırana kadar ortalık yine kanlar içerisindeydi.

Saatler sonra kapı açıldı. Karşımda, nefes kesici güzellikte bir kadın duruyordu. Uzun siyah saçları, delici yeşil gözleriyle içeriye bir ışık huzmesi gibi düştü. "Steph?" dedi, sesi kadifemsi ama kararlıydı. Beni tanıdığını biliyordum. Görünüşe göre Dangerutis bu kaosun içinden beni çekip çıkarması için onu göndermişti.

Nezarethaneden çıkar çıkmaz koluma girdi. Teninin sıcaklığı ve kokusu baş döndürücüydü. "Ben Ana," dedi, hafif bir tebessümle. Ana beni şehrin en canlı barlarından birine götürdü. İçerisi kalabalık, müzik son ses çalıyordu. Ana elimi tuttu ve beni dans pistine sürükledi. Daha önce hiç duymadığım Sırp ritimlerine kendimi bıraktım. Gözlerindeki o parıltı, beni daha da içine çekiyordu. Dans ettik, güldük, zamanın nasıl geçtiğini anlamadık.


Gece ilerlerken, Ana beni Belgrad'ın tepesindeki bir parka çıkardı. Şehrin tüm ışıkları ayaklarımızın altındaydı, muhteşem bir manzaraydı. Hava serindi ama Ana'nın varlığı içimi ısıtıyordu. O an anladım ki Belgrad beni önce bir karanlığa atmış, sonra da bu gizemli ve büyüleyici kadınla tanıştırarak kurtarmıştı.