Latest Blog Post

Steph’in Sesi..

Kötü tohum, ha? Baudelaire’in kelimeleri dilimde bir zehir gibi dolaşıyor, ama bu zehir tanıdık. Sanki doğduğumdan beri damarlarımda akıyor. Cehennemin arsası, diyorsun? Belki de haklısın. Toprağına kanla imza attım, her adımımda biraz daha derine gömüldüm. Ama biliyor musun, bu lanet olası arsa benim yuvam oldu. Şeytan mı? O sadece bir seyirci. Bana göz yummuyor, hayır. O, sadece koltuğuna yaslanmış, sırıtarak izliyor. Çünkü ben, onun en iyi şovu oldum.

Ölüm oyunları, dedin. Evet, oynuyorum. Her nefeste, her yanlış adımda, her kırılmış aynada. Ama bu bir oyun değil, bu benim varoluşum. Her düşüşte, her yara izinde biraz daha ben oluyorum. Şeytan’ın beni hayatta tutmaya çalıştığını söylüyorsun, ama belki de tam tersi. Belki ben onu hayatta tutuyorum. Onun karanlık masalına renk katan benim. O koltuğunda rahatça otururken, ben sahnede kanıyorum, dans ediyorum, haykırıyorum.



Baudelaire’in kötü tohumu… Ne güzel bir lanet. Tohum filizlendi, sevgilim. Köklerim cehennemin taşlarını deldi, dallarım gökyüzüne değil, toprağın altına uzanıyor. Ve her bir dal, her bir kök, biraz daha fazla karanlık emiyor. Ama biliyor musun, bu karanlıkta bir güzellik var. Çürümüş, iğrenç, ama yine de büyüleyici. Şeytan’ın göz yumması değil bu, onun hayranlığı.

Ölüp de onun yerine göz koymam, diyorsun. Haha, belki de yapmalıyım. Belki de tahtını devirmenin vakti geldi. Ama önce… önce bu oyunu bitirmeliyim. Kendi kurallarımla. Kendi kanımla. Ve eğer cehennem benimse, o zaman bu arsa artık sadece bir başlangıç..