Latest Blog Post

🐈‍⬛

Otelin lobi ışıkları, geceyi zırhlı bir parıltı gibi yansıtıyordu. İçeri girdiğimde, ellerimdeki ince eldivenler soğuk mermer zeminle neredeyse ses çıkarmadan temas ediyordu. Duvarda asılı büyük altın saat, zamanın ne kadar değerli olduğunu hatırlatıyordu—ama bu gece zaman benim dostum olmayacaktı.

Kapıların arkasındaki zengin odaların, içinde ne değerli şeyler barındırdığını düşünmeden edemiyordum. İçeri girmeden önce odanın etrafında birkaç kez döndüm, her detayı ezberlemeye çalıştım. Sonra gözüm hemen beklenen şeyi fark etti: güvenlik kamerası. Durakladım ve bir an tereddüt ettim. Ama sonra gülümsedim. Bunu da aşabilirdim.

Keskin zekâm ve çevikliğimle, her şeyin hesaplı olduğu bu gece, bu otel soygununun başında ben vardım. Güvenlik görevlilerinin rotalarını çoktan çözmüştüm, her birinin nasıl hareket ettiğini biliyordum. Onların gözleri körleşmişti çünkü kimse gerçek bir hırsızı beklemezdi bu kadar zarif, bu kadar... sessiz. Tıpkı siyah bir kedi gibi.

İçeri girdiğimde, odanın sol köşesinde değerli bir mücevher koleksiyonu dikkatimi çekti. Parıldayan taşlar, bana kendi yansılamamı gösteriyor gibiydi. İşimi hızla yapmalıydım. İlk adımımı attım, bir kapı, bir kasa… Her şey bir anlık kararlılık, bir anlık cesaretle kolayca halloluyordu.

İçerde, her şey doğru yerindeydi. Hiçbir iz bırakmadan alıp çıkmalıydım. Bir el yazması takı dizisini almak için eğildiğimde, tam o an, farkına bile varmadığım bir şey oldu. Biri odada. Bunu hesaplamadım. Ama hiçbir şey bana engel olamazdı. Gözlerim kararmadan, o anda atmam gereken adımı biliyordum. Gerekeni yapmak zorundaydım.

Ödül adımın ardında bıraktığım gizem ve kimseye görünmeden, sesizce kaybolabilmekti...