Latest Blog Post

Terapi Seansı [kısım 1]

Olanlardan sonra yapılacak en doğru şey bir psikiyatristle görüşmekti. Helia daha önce hiç seansa gitmemiş, psikiyatristin karşısında oturmamıştı. Birinin onu yargılamadan sadece dinlemesine ihtiyacı vardı. Kendinden önceki seansın bitmesini beklerken etrafı inceledi. İçerisi açık renk mobilya, bitkiler ve tablolarla dekore edilmişti. Erken geldiğine pişman olup gitmek istediyse de koltuktan kalkma gücünü kendinde bulamadı. Tabloları daha detaylı incelerken kapının açılma sesini ve ardından kendinden önceki danışanın vedalaştığını duydu. Göz göze gelmemek için bakışlarını pencereden dışarı çevirdi.
Birkaç saniye sonra ona seslenmişlerdi. “Helia, değil mi? Merhaba. Odaya geçelim mi?”
Başıyla onayladıktan sonra “Evet. Merhaba,” diyerek koltuktan kalktı. Kendini sonunda psikiyatristin karşısında otururken buldu. Tanışma kısmı bittikten sonra, nihayet o beklenen soruyu duydu.
“Seni buraya getiren sebep nedir?”
Bu kadar kısa zamanda yaşadıklarını nasıl özetleyeceğini bilmiyordu.
“Yaklaşık dokuz aylık evliliğim bitti, hemen ardından gebeliğimi sonlandırdım, ve şimdi dört aylık bebeğimle kendime yeni bir yuva kurmaya çalışıyorum. Ama yine de neden burada olduğumu bilmiyorum.”

“Helia, öncelikle senin için burada olduğumu bilmeni isterim. Yaşadıklarını ya da anlattıklarını yargılamayacağım. İstersen şu an nasıl hissettiğinle başlayabiliriz.”
“Bilmem, sanki komadan yeni kalkmışım gibi. Ben bilinçsizken bir şeyler yaşanmış ve farkında olmamışım gibi, ya da her şey çok uzak geçmişte kalmış gibi. Pek bir şey hissedemiyorum. Öfkeli, üzgün ya da suçlu hissetmem gerekiyormuş da duygularım alınmış gibi. Belki de bu yüzden buradayımdır.”
“Seni böyle düşünmeye sevk etmiş olan ne olabilir?”
“Çok seviyorum onsuz yapmak istemem dediğim adamdan ayrılınca kahrolmayı bekledim. Ya da o çok istediğim bebeği aldırdığımda günlerce yataktan çıkmadan ağlamayı, suçluluk duymayı ve sonrasında pişman olmayı bekledim belki de.”

>Kısım 2