Latest Blog Post

Kör olası çöpçüler, ilhamımı süpürmüşler

İçimdeki notalar bazen neşeli, bazen hüzünlü bir melodiyle dans ederken, hayallerim alabildiğine renkli, sonsuz olasılıklı senaryolarla rüyalarıma kadar sızarken; iş yazmaya gelince elim tutuluyor adeta. Sanki parmaklarım mürekkebi bitmiş tükenmez kalem gibi, kağıda bastırsam da yazmıyor. Klavyem de bozulmuş mesela, tuşları çalışmıyor. Beynimin yazmamı sağlayan kısmı tatile çıkmış.

Yazamadığımda sözcüklerim sihrini kaybetmiş gibi hissediyorum. Oysa sözcüklerin suçu ne? Sihri ben kaybetmiş olmalıyım. Birileri gelmiş, beni balkondan halı çırparcasına silkeleyip içimi boşaltmıştır belki ve ben artık ruhsuz bir robot olmuşumdur. Oysa bunu kim yapabilr, kimin gücü yeter ki buna? Kendinden başka kim olabilir bir insanı bütün duygularından azade kılan?

Her şey gelip geçer biliyorum. Bu da geçecek biliyorum ama geçmesi için neye ihtiyacım olduğunu bilmiyorum ve bu halimi sevmiyorum. Kendimi yazarak ifade edemediğim bir gerçekliği kabullenemiyorum. Ne güzel demiş Fatih Terim: What can i do sometimes ?