Latest Blog Post

Everything May be Fine But Doesnt

Yıllardır kaçılan gerçeklerin elbette bir gün karşına çıkma gibi bir durumu olabilir. Bazı şeyleri ertelersin ama ne kadar ertelersen ertele, eninde sonunda karşına çıkar. Yani demem o ki; ne kadar kaçarsan kaç, gerçekler seni bulacaktır.

Belki de hayat, sürekli “devam et” diyen bir oyun ekranıdır. Level atladıkça zorlaşır, karakterin güçlenir ama can barın hep eksiktir. Oyunun ortasında durup “ben nereye gidiyorum” diye sormazsan, sadece görevleri tamamlar, ama hikayeyi kaçırırsın. Ben bazen o hikâyeyi kaçırdım. Belki de bilerek kaybettim bazı bölümleri; çünkü bazı kayıplar, yeniden doğmak için bir bahanedir.

Kendimi kötü biri sanmadım hiç. Sadece bazen geç kalan, bazen fazla düşünen, bazen susması gereken yerde kelimelere sığınan biriydim. İnsan dediğin karmaşık bir kod dizisidir; her hatasında bir ders, her if bloğunda bir niyet gizlidir. Benim niyetim hep iyiydi, sadece bazen sözdizimi hatalıydı.

Bu satırları bir veda gibi yazıyorum belki, ama aslında bir başlangıç bu. Çünkü bazen bir şeyleri kapatmak, oyunun sonu değil, “Yeni Oyun+” seçeneğini aktif etmektir. Gerçeklerle yüzleşmek, “Continue?” ekranına “Evet” demek gibidir. Korkutucudur, ama ilerlemenin tek yoludur.

Şunu anladım: Gerçeklerden kaçarken aslında kendimden kaçıyormuşum. Ama oyun haritası ne kadar geniş olursa olsun, merkez hep aynı kalıyor. Yani, nereye gidersen git, mini haritada hep kendi ikonun beliriyor. Ve bir noktada, dönüp o ikona bakmak zorundasın.

Belki bu yazı bir kapanıştır, belki bir ara sahne. Ama ben artık sahnenin arkasında değilim. Işık üzerimdeyken bile, kalbimde sessiz bir kod satırı yazıyor: “Her şey geçer, ama iyi niyet kalır.”

Bu benim küçük vedam. Belki bir sonraki bölümde görüşürüz. Ya da bu sadece “Game Over” ekranında çıkan son nottur. Ama emin ol, yeniden başladığımda, bu kez hiçbir gerçeği “skip” etmeyeceğim.

şarkımız.