Latest Blog Post

Collection

Arkadaşlarla buluşmuşuz bugün. Sohbet, muhabbet gırla giden bir neşenin eserinde bulurken kendimi gecenin sonuna doğru çöken bir hüznün iradesine karşı koymaya çalışmaktayım. Kadıköy'ün barlar sokağında çalan o agresif şarkıların yerine artık hüzünlü şarkılar çalıyordu içimde. Ne konuşursam konuşayım, ne yaparsam yapayım mekanda çalan şarkıdan bağımsız beynimde hüzünlü şarkıların besteleri dans ediyordu şuursuzca.

Bazen çok maskelediğimi düşünüyorum kendimi. Derdimi anlatmadığımı, insanlara karşı çok fazla iyi olduğumu, kendi derdimi unutup insanların derdiyle dertlendiğimi ve kendime hiçbir zaman kıymet vermediğimi düşünüyorum. Sonra ne mi yapıyorum? Hiç.

Neşenlenmek mi kolay yoksa hüzün mü? Bunun ortasını bulamıyorum hiçbir zaman.

Burada binlerce kelime yazabilirim. Binlerce atıf yapabilirim. Binlerce kelimeyi birbirine bağlayıp özgür bırakabilirim. Benim istediğim özgür bırakmak evet ama bırakabilir miyim? Asla. Çünkü kelimelerimde zihnimdeki düşünceler gibi kilitlenmiş tüm benliğime. O sebeple daha çok karanlığa gömüyorum onları.

Gecenin ardından gitarımı alıyorum elime. Birşeyler çalmak istiyorum ortam neşenlensin diye ama notalarım hep hüzüne doğru kayıyor. Her bir ritimde kendimi daha çok kaybediyorum. Elimde olmayan sebeplerle karanlığa itiyorum kendimi. Hüznün bir parçası olmak istemesem de o beni istiyor, karşı koyamıyorum.

Besteler yapıyorum herkesten uzakta. Anlamsız ama bir o kadar da dolu besteler. Ama anlanmasını beklemiyorum. Çünkü bazı şeyleri bazı insanlar hissetmeli diye düşünüyorum. Müziğin ritminde kendimi kaybederken, geçip giden bu hayatın muhakemesini yapıyorum içimde. Boşa geçen her şeyi silmeye çalışsamda kalitesiz bir silginin olduğunu görüyorum hayatımda. Ne kadar silersem sileyim hep iz bırakıyor benliğimde.

müzik

Bazen bazı şeyleri uzunca anlatmaya gerek yok. Olması gereken neyse o olmalı. Boşa çabalamak gibi bir huyu asla edinmemek gerek. Öyle işte.