Latest Blog Post

Understanding

"You hold the answer deep within your own mind, To blind them from the truth that finds a way for who we are…
consciously you’ve forgotten it."

Çok sevdiğim bir o kadar da içimi karartan bir şarkının giriş cümlesidir kendileri. Bazen bu cümleyi duyduğumda, içimde bir yerlerde derin bir titreme hissediyorum. Çünkü biliyorum; insan zihni, en büyük ve en nahoş gerçekleri bile, varoluşun devamı için usulca toprağa gömen, acımasız bir varlık. Kabul etmek utanç verici, yüzleşmek yıkıcı... Öyleyse reddet. Sil. Unut gitsin. Ve devam et!

​Fakat şarkının karanlık ve kasvetli güzelliği, gömdüğümüz her şeyin bir bedeli olduğunu fısıldıyor değil mi : "But the imprint is always there…" 

​O izler, bizi saran ağrı, bizi kör eden korku. Onlar, sakladığımız gerçeğin ruhumuza attığı görünmez kancalar. Ortak utancımız içinde, gözlerimizi kapattık. Kimi olduğumuzu gösteren o hakikati görmeyelim diye.

​Farkettiyseniz, biz kendimiz olmaya, gerçekten var olmaya çalışmak zorundayız. O izler, bizi hasta eden sırlar değil; bizi bütünleyen kayıp parçalarımız. Onları görmezden geldikçe, o sessizlik daha da büyür, bir çığlığa dönüşür. Onları içimizde bastırdıkça, "nothing is ever really forgotten" oluyor.

​Bazen tüm o utancı, korkuyu, çaresizliği haykırıp atamıyoruz. Ne yaparsak yapalım, ne kadar uzağa kaçarsak kaçalım, o iz hep bizimle geliyor.

Şimdi tüm o gürültünün ardında, derin bir nefes al ve fısıltıyı duy: "Please don't be afraid."

​Karanlık dağılacak. Ve o sessizliğin içinde, gömdüğün gerçeğin sana doğru attığı adımları duyacaksın. Onu kucakla. Çünkü seni sen yapan, o unuttuğun kırılgan, ham ve gerçek halindir. Ve ancak onu kabul ettiğinde, o izlerin seni yönetme gücü sona erecek.

​Kimsenin senden nefret etmesine izin verme. En çok da kendinin. Çünkü o hayatta kalma çabanın ardında, kırılgan bir gerçek yatıyor. Ve o gerçek, sadece senin tarafından onarılmayı bekliyor..