Latest Blog Post

#GözlerindekiYansımam

Bundan yıllar önceydi.. Sen ve ben sahildeydik. İki aşktan kaçan birbirine yabancı insan, gecenin karanlığı, tenimizi tatlı tatlı okşayan rüzgar, çıplak ayaklarımızı gıdıklayan kumlar ve kıyıya vuran dalga sesleri... Sanki evrendeki her şey yok olmuş ve ikimiz kalmış gibiydik. Yan yana yürürken birbirine sürtünen parmaklarımız, ne diyeceğimizi bilemediğimiz bir sessizlik hakimdi ama o sessizlikte çok şey saklıydı. Saf bir mutluluk, saf bir heyecan...

Kumların üstüne oturduğumuzda; ay tenini büyülü bir şekilde aydınlatıyordu. Sonra sen gözlerini denizden çekip bana çevirdin. O gün, ilk kez kendi yansımamı izledim senin gözlerinde. Dağılmış ve bir daha asla toplanabileceğime inanmazken, öfkeden gözümün önündekileri görmezken, mutluluktan ağlarken, aşktan havalara uçarken, tek bir sözünle erirken... Kendimi sayısız farklı şekilde orada izledim. İlkti ama son değildi.

Ve belki şaşıracaksın ama ben sana görerek aşık olmadım. O sahilde oturmuş, huzur dolu bir sessizlik, dalgaların sesine karışırken gözlerim kapalıydı ama birçok şeyi görebiliyordum. Sen, o karanlığı aydınlatıyordun. İşte bende o parıltıya kapıldım. Hem de daha ilk günden ve o aramızdaki aşk hiçbir yere gitmedi. Hala ilk günkü gibi burada. Kalbimin en derinliğinde.

Biliyorum ki; kimse mükemmel değil. Benim gibi bir huysuz, senin gibi inatçı biri. Belki kulağa doğru eşleşme gibi gelmiyor olabilir ama bu bizim için en doğru şey ve bu sorun değil. Aramızda ki tek sorun, beni asla yeteri kadar öpmemiş olman olabilir. O yüzden beni hep öpmelisin.

Ve şimdi yine bir gece yarısı seninle bilmediğim bir şehrin sokaklarında gezerken anlıyorum ki.. Biz bu aşktan asla kaçamazdık. Bu bizim kaderimiz. Sen bana aitsin, ben sana.

Senin kucağında, kollarımı sıkıca sana sarmışken vazgeçemediğim gözlerinde yine yansımamı görüyorum.

Sana çok aşık, sensizliğe tahammül edemeyen ve öpülmek isteyen bir yansıma.