Latest Blog Post

Değersiz Bir Hayat /Hanya Yanagihara 860syf

bu kitabı bitirdim ama sanki içimde hâlâ sürüyor. bazı hikâyeler kapanmıyor, sadece daha sessiz hale geliyor.

jude…
Ben Jude’u okurken onu korumak istedim. Yazarın kelimeleriyle değil, sanki kalbimle sarılmak ister gibi. O kadar incinmişti ki, bazen satırların arasından geçerken bile nefesim titredi.Onun yaraları sadece bedende değildi; her hatırlayışta yeniden açılan, kapanmayan, kimsenin tam anlayamadığı yerlerdeydi.her sayfada biraz daha kırıldım onunla. onun susuşunu, kendinden nefret edişini, utancını okurken, kendi içimdeki en sessiz yerleri duydum.
bazen acı, tanıdık bir şey gibi gelir insana — işte öyleydi.

willem…
O kadar sessiz, o kadar insanca sevdiki… Jude’un karanlığına dokunmadan, onu aydınlatmaya çalıştı. O var olmanın en yumuşak haliydi.onun varlığı bir merhem gibiydi ama aynı zamanda kalp kıran bir hatırlatmaydı.
bazen sevgi, birini kurtaramayacağını bilerek de yanında kalmaktır.o bunu yaptı.sessizce. sabırla. tükenerek.

jb...
onun içinde bir karmaşa vardı hep.bazen çok yakındı, bazen fazla uzakta.
ama sevdi — yanlış, eksik, bencilce belki, ama sevdi.ve bazen bu bile yeter, çünkü herkesin sevgisi kendi acısınca sınırlı.

malcolm…
hep gölgede kaldı ama oradaydı.sözsüz bir sadakat gibiydi.bazı insanlar bağırmaz, sadece kalır. malcolm o insanlardandı.

harold ve julia...
onlar geldiğinde içimde küçük bir ışık yandı.harold’un sevgisi öyle saf, öyle kabulleniciydi ki —jude’un bütün kırıklıklarına rağmen, onu “o” olduğu için sevdi.ve julia...sessiz bir şefkat.bir annenin değil, bir insanın sevgisiyle sarıldı ona.

ama bazen en derin yaraları bile sevgiyle kapatamıyorsun.çünkü bazı acılarla sadece yaşamayı öğreniyorsun.affetmek değil, unutmamak gerekiyor bazen.

kitabı kapattım ama içimde hâlâ jude’un elleri var, titrek, ürkek.ve sanki bana fısıldıyor:“yaşamak zorunda değilim ama birileri beni sevdi.”
ben de sessizce dedim ki:evet, jude.seni ben de sevdim hikâyeni duydum, ve inandım — hiçbir hayat, gerçekten değersiz değil :(