Latest Blog Post

self-fulfilling prophecy

Kabul edelim ki bazı düşünceler sadece düşünce olarak kalmazlar. Zihinde bir gölge gibi gezinir ve yavaşca hayatın içine sızarlar. Virüs gibi, fark etmezsin. Büyür, yayılır ve sonunda o düşünce gerçekliğe kavuşur. Kendini gerçekleştiren bir kehanet gibi. Bir şeyin olma ihtimalinden korkarsın (çok sevdiğin birinin ölümü gibi) o korkuya tutunursun, her davranışın o korkunun şekline dönüşür ve sonunda tam da korktuğun şey başına gelir.

Sonra bu düşünce etrafındaki hayatı etkiler. İnsan ilişkilerini zedeler. Pek çok şeye olan bakış açın değişir, enerjini tüketir. (Bu ihtimal gerçekleşmese bile, overthinking yaptığın için tükenirsin mesela) kendi kendine mezar taşına bir kazık çakıyormuşsun gibi hissettirir.

Halbuki ölüm veya birini kaybetmek ya da birinin gitmesi hayatın olağanıdır. Bir çözümün yok, sen ne kadar her şeyi doğru yaparsan yap, bazen olmaz işte. Olduramazsın. Olduramayacağın ihtimallerin üzerine kafa patlatıp kendini kahretmek ne kadar mantıksız aslında. (Yazıya dökerken çok basit duruyo)

Derler ki, "birini kaybetmek istiyorsan onu çok sev, kimi çok seviyorsan onu senden alırlar" sen kaybedersin değil bak, senden kaybolur. Hazırlıklı ol ya da olma, haket ya da hak etme, önemi yok hiç.

Ben bu tarz içimde verdiğim savaşlara cephe diyorum (atamdan gelen bir özellik) ve yine, her kulvarda bir cephe açtığım dönemlerdeyim. Yoruyor, tüketiyor, kimseye bir şey çaktırmıyorum. Ben aslında bunu bir kere daha yaşamıştım ve böyle yaptığımda beni çok kötü etkilemişti. Sürekli aynı döngüye girip farklı bir sonuç beklemek aptallıktır demiş Einstein baba. Galiba bazı döngülerden tamamen vazgeçmem gerektiği bir zaman dilimine giriyorum. Ya da farkında değilim ama boğuluyorum.