Latest Blog Post

✨

Show spoiler

Bazen, fedakarlık beklenti doğurur. Biri için beklentiye girmek istemiyorsak, fedakarlık yapmaktan kaçınmak zorundayız.

Peki her fedakarlık ekonomik güçle mi olur?

Görünmeyen ama orada olduğu her daim bilinen biri olmak?
Bu en büyüğü, yapılması da fark edilmesi de en zor olanı değil midir? "Senin için, seni görebilmek için, seninle daha çok zaman geçirebilmek iççin, seni sevdiğim için..."

Söylenmese de böyle oluşunun bilinmesi gerekmez ya da yetmez mi?

---

Bazen, yetmez. Oradasınızdır. Varsınızdır. Zaten bir şekilde yaparsınız. Siz, hep böyle yaparsınızdır... Sözde birkaç taktir cümlesi ama pratikte zaten bunun rahatlığı olmasını bilmeniz gerekir. Çünkü sizden bu beklenmiş midir?

Nedenleri görmek ya da gördüklerinin kıymetini düşünmek istemeyen insanlar için sizin ne zamanınız kıymetlidir, ne kendinizi ona göre programlama çabanız ne de başka bir şeyiniz...

Ve bir gün, artık yapmaktan vazgeçeceksinizdir.
Sessizce, olması gerektiği gibi. O gün işte, gelişiniz ne kadar gürültülü ve reklamlı olduysa, gidişiniz de ters doğruda o kadar sessiz ve can yakıcı olur. Hayır, sizi görmeyenin değil, sizin canınız yanar. Beyninizde büyüyen agresif bir tümör gibi olduğunu anlarsınız onu sevmenin. Kaçış yoktur. Yatılacaktır o ameliyat masasına. Üstelik kurtuluş mu? Zaman zaman çok düşüktür. Masada kalsanız da ölme oranınız yüksektir, direnseniz de tümör sizi günden güne eritecektir. Belki bir, belki iki derken onun vücudunuzda bıraktığı bir darbeden sonra, denedim diyebilmek için uzatırsınız kolunuzu hemşireye. Mezara da gitseniz kendinizle yeniden de doğsanız, o tümörü gözden çıkarabilmişsinizdir artık. Yenmişsinizdir tüm korkularınızı.