Latest Blog Post

Duraklama Dönemi....

Hayatta öyle dönemler vardır ki, ne ileri gidersin ne geri. Hani “yaprak kıpırdamıyor” derler ya… işte o yaprak benim. Hatta ağaç bile umudunu kesmiş, “boşuna sallanmıyor bu” diyor.

Ne mutlu bir olay oluyor, ne de başıma kötü bir şey geliyor. Sanki hayatın “ara ver” tuşuna yanlışlıkla basmışım da kimse “devam” demeyi hatırlamıyor. Bu döneme ben “duraklama dönemi” diyorum; tarih kitaplarındaki Osmanlı versiyonu gibi ama daha az ihtişamlı, daha çok pijamalı.

Sabah uyanıyorum, kahve yapıyorum… sonra ne yapacağımı bilmiyorum. Bir film açsam canım istemiyor, dışarı çıksam üşeniyorum. Sosyal medyayı açıyorum, orada da herkes ya evleniyor ya Bali’ye gidiyor. Ben? Ben hâlâ aynı kupadan kahve içiyorum, kahvenin köpüğü bile bana “kardeşim değiş artık” diyor.

Geçen gün bir arkadaşım “Neler yapıyorsun bu aralar?” diye sordu.
Dedim:
— “Vallahi pek bi’ şey değil, beklemedeyim.”
O da sordu:
— “Neyi bekliyorsun?”
Ben:
— “Bir şey olmasını.”
O an sessizlik oldu… çünkü ikimiz de biliyoruz, bir şey olmayacak. 😅

Ama kabul edelim, bu duraklama döneminin de bir huzuru var. Kötü bir şey yaşamıyorsun, stres yok, dram yok… sadece ara sıra “ben napıyorum ya?” hissi geliyor, sonra geçiyor.

Sonuçta hayat, bazen Formula 1 yarışı gibi gitmez; bazen de otobüs durağında beklerken yanındaki teyzenin “Gelmez o otobüs evladım” demesi kadar gerçek bir sessizliğe bırakır seni.

Ama olsun, belki de bu dönem, motoru soğutma evresidir. Yani şimdi kıpırdamıyor gibi görünen yaprak, belki de rüzgârın yön değiştirmesini bekliyordur.
O zamana kadar… ben kahvemi tazelerim, çünkü rölantide bile kafeinsiz kalınmaz!

-------------------------