Latest Blog Post

Paris’te Bir Kadının

Boynunda Unutuldum


Paris’e gitmemin bir nedeni yoktu.
Ama hiçbir aşk da zaten nedenli başlamaz.
Bir bilet, gri bir gökyüzü,
ve eski kitapçılar arasında yürürken rastladım ona…

Uzun, beline kadar inen sarı saçları vardı —
sanki güneş bu şehirde sadece onunla yaşıyordu.
Ve giydiği kırmızı elbise…
Seine boyunca salınan bir günah gibi,
bakışları değil, kalpleri durduruyordu.

“Sen buraya turistik gelmemişsin,” dedi gözümün içine bakarak.
“Bir kadını unutmak için gelmişsin.
Ama ben seni başka bir kadında unutturacağım.”

O gece Paris sessizdi.
Ama biz konuşmadık.
Çünkü o kırmızı elbise her şeyi söyledi.
Dar kesimi, rüzgârda açılan eteği,
ve bacağının yavaşça kumaştan sıyrılışı…
Ben o an artık başka bir dilde yaşamaya başlamıştım.
Kelimeler anlamını yitirmişti,
dokunuşun hüküm sürdüğü bir evrende kaybolmuştum.

Köprü altında durduk.
O bana döndü ve sadece boynuma eğildi:
“Paris’te aşk tek gecelik olmaz…
ama bazen bir gece, tüm bir ömrü siler.”

Oda küçüktü,
ama o kırmızı elbise yerde kaldığında,
zaman büyüdü.
Sarışın bir tanrıçanın dudaklarından sarkan cümleler
bana ait her inancı kırdı.
Ve ben,
onun bedeninde değil,
bakışında çıplak kaldım.

Sabah gitti.
Sadece bir not vardı:

“Ben seni sevmedim…
ama seni sever gibi yaparken kendime âşık oldum.”

Şimdi Paris hâlâ aynı.
Ama ben değilim.
Bir kırmızı elbise geçti mi önümden,
ellerim titrer.
Çünkü bilirim:
Bazı kadınlar kalmaz…
ama gittiklerinde, ruhunu giyinip götürürler.