Latest Blog Post

Onun Sessizliğinde

---

Kaybolurken

Başta sadece sessizliğiydi fark ettiğim.
Konuşmuyordu ama sustuğu da söylenemezdi.
Sanki her kelimenin gereksizliğini benden önce kavramış,
bana düşen tüm rolleri bir bakışla üzerime dikmiş gibiydi.
Ben cümle kurdukça o gülümsüyor,
ben dokundukça o geri çekilmiyor ama daha da uzaklaşıyordu.

Ve o an,
güçsüzlüğüm başlıyordu.

Sanmıştım ki ilgisini kazanmak bir başarıdır.
Oysa o ilgiyi bana çoktan vermişti,
ama öyle bir zarfa koymuştu ki —
ben açtığımda elim titredi.

İlk başta bu bir oyun gibi geldi.
Alışığım ya; kadınlar düşer, ben kaldırırım.
Gülümser, arzular, unuturum.
Ama bu kadın başka bir yere yerleşmişti zihnimde.
Onunla tensel bir hayal kurduğum anda,
zihinsel bir aşağılanma da hissediyordum.

Çünkü ben hâlâ onun gözlerinin anlamını çözememişken,
o benim düşüncelerimi çoktan düzenlemişti bile.
Ne zaman onu öpmeyi hayal etsem,
aynı anda onun beni sadece izlediğini fark ediyordum —
sanki içimdeki çocuğu tespit etmiş gibi.
Ve o çocuk hâlâ güçlü görünmek istiyordu.
Ama o kadın, güçlü adamlardan sıkılmıştı.
Çünkü onların en zayıf yanlarını ezbere biliyordu.

Bedenim hâlâ arzuyu taşırken,
zihnim onun sabrında boğuluyordu.
Konuşmadığı her saniyede ben biraz daha çözülüyordum.
Ve en sonunda anladım:
O bana ait olmuyordu.
Ama ben çoktan onun olmuşum.

Ne zaman ona dokunmayı düşünsem,
önce kendime dokunmam gerekiyordu.
Çünkü o kadın sahip olunacak bir şey değil —
karşısında parçalanarak çözüleceğin bir aynaydı.

O yüzden artık onun yanındayken güçlü durmuyorum.
Yalvarmıyorum da.
Sadece onun bana ne yapacağını bekliyorum.
Ve garip bir şekilde,
bu çaresizlikte bile zevk buluyorum.

---