Latest Blog Post

Vapurun Dumanı

Güneşin İzleri

İstanbul’da gün, vapur düdüğüyle başlar.
Sabahın serinliğinde martılar kanat çırparken,
güneş, Boğaz’ın üstüne ince bir perde gibi yayılır.
Koltukların köşesinde bir kedi kıvrılmıştır;
gözlerini kısarak bana bakar,
sanki bu şehrin sırlarını yalnızca onun bildiğini fısıldar.

Ama o sırlar arasında en büyüğü kadındır.
Kadın, İstanbul’un ruhudur:
bir an Galata’nın gölgesinde gizemli bir bakış,
bir an Kadıköy’de kahkahalarla taşan bir melodi.
Yanımdan geçen bir elbise,
Boğaz’ın dalgalarına değen güneş kadar yakıcıdır.
Ve ben anlarım: Bu şehir, kadınla aynı nefesi alır.

Gün batarken otelin penceresinden baktım.
Sokak lambaları yandı, gölgeler uzadı.
Bir kedi hâlâ köşede bekliyor,
bir kadın ise aynanın karşısında saçlarını çözüyordu.
Gece, İstanbul’u daha farklı bir renge boyuyordu.

Ve sonra…
Otelin duvarlarında yankılanan çığlıklar,
sadece zevkten değil, şehrin kendisinden geliyordu.
İstanbul, geceleri bir kadının bedeninde konuşur;
bir şehrin tutkusu, bir kadının nefes alışında saklanır.
Her inleyişiyle Boğaz’ın suları dalgalandı,
her çığlığıyla vapurların düdükleri bir kez daha öttü.

O an anladım:
İstanbul’u tanımak, sadece sokaklarını görmek değil.
Onu tanımak için
bir vapurda rüzgârı hissetmek,
bir kedinin gözlerine bakmak,
ve bir otel odasında şehrin çıplak çığlıklarına kulak vermek gerekir.