Latest Blog Post

IŞINLAN 10: Artık hiç ölmem…

Nec’in evinden uzaklaşırken koltuk değneklerimle bu kadar hızlı yürüyebileceğimi bilmiyordum.

Evime geçtim. Hiç düşünmedim ne oluyor diye. Çok derin bir sessizlik vardı evde. Nec’in değeri, yıllar sonra ilk defa duygusal olarak kendimi yanında güvende hissettiğim insan olmasıydı. Yıllar sonra ilk defa birine güvenmiştim ve olana bak! Aylarca sabahlara kadar edilen muhabbetlerde adından, varlığından bir kere bile bahsedilmemiş “eski sevgili” geri dönünce benim de bir koltuk değneği olarak vazifem bitmişti. Bir şarkı açtım kendime, çok sessizdi her şey. Müzik bile sessizdi bir kara delik gibi tüm sesleri içine çekiyordu.

Telefonum arka arkaya çalıyordu, önce Nec’in ablasıyla başladı, ardından Nec. Sesler bir zaman tünelinden geçiyormuşum gibi akıp gidiyordu, hiçbir şey duymuyordum.

Kapım çaldı, açtım. Nec ve yanında az önceki ayakkabıların sahibi. Şaşırdım. Niye geldiniz? Diye sordum.

- Kaç kez aradım açmadın, dedi. Seni yalnız bırakmak istemedim!

Hah! Ağzımı yamultarak gülümsedim.

- Teşekkürler, gidebilirsiniz.
- İçeri girebilir miyiz?
- Neden?
- Burada durmak istiyorum sadece.
- Neden?
- Emin olmak istiyorum.
- Neden?
- Kendine bir şey yapmandan korkuyorum.
- Yapmayacağıma emin olabilirsin.
- Olsun, burada durabilir miyim?
- Ne istiyorsan yap. Köşede biraz oturun. Sonra kalkın gidin.

İki sevgili salonumdaki ikili koltuğa oturdu. Bense onlara yan dönerek bilgisayarıma bakıyordum. Yazdım, yazdım…

Saat ilerledikçe uykuları geldi. Sabaha karşı bir ara dönüp baktığımda Nec sevgilisinin koluna sarılmış, benim salonumda benim koltuğumda uyuyordu.

Yıllar sonra yeşermiş duygularımın üstünde bütün gece tepinmişlerdi. Nec ile doğurduğumuz son güneş olmuştu. Onlar uyuyordu son güneş doğarken. Ve ben bir kez daha hissiz bir şekilde dünyaya gelmiştim.

- Çay içer misiniz? Diye sordum.
- Yok biz kaçalım.
- İsabet olur.