Latest Blog Post

Beyaz Kâğıt

‎
‎‎

Küçük yaşlardan beri yazıyorum. Alfabeyi çoğu kez tükettim. İnsanlara konuşarak anlatamadığım şeyleri çoğu zaman beyaz bir kâğıda yazarak anlattım. Gel zaman git zaman derken beyaz kâğıtlardan pek çok arkadaş edindim. Kimi zaman sevincimi paylaştım kimi zaman ise göz yaşımı akıttım. Öfkemi kustuğum da oldu.

Ama bugün ilk defa beyaz bir kâğıda başka bir beyaz kâğıdı şikâyet edeceğim.

---

Sevgili beyaz kâğıt,

Hatıralarla dolu bir odada oturmuş siyah defterime bakıyorum. İçerisinde hatıralar ve geçmişin kirli izleri var. Ben sayfayı her çevirdikçe gözümün önünde tekrardan canlanıyorlar. Oralarda kaybolmaktan, o dipsiz kuyuya düşmekten korkuyorum. Kâğıt kesiğinin acıttığını bilirdim ama bir kâğıdın daha kesmeden bu kadar acıtacağını bilemezdim.

Sayfayı her çevirdiğimde zaman ileri sarıyor ve kâğıt beyazlığını biraz daha yitiriyor. Sonra tekrar hemen geçmişe, çocukluğuma dönüyorum. Bir sürü dil bilgisi hatasıyla ama tüm samimiyetiyle yazmıştı. Berbat el yazımla yazılmışlardı ama anlattıkları masmavi bir okyanus kadar berraktı ve ruhumu aydınlatacak kadar masumlardı.

İnanamıyorum beyaz kâğıt, bazen de anlayamıyorum. Sayfalar ilerledikçe çocuk büyüyordu ama renkler değişiyor, başkalaşıyordu. Çocuk artık kalemi daha sallıyor ama günden güne daha berbat şeyler söylüyordu. Siktiğimin defteri artık ruhumun kadar karanlık ama içindekiler ufkumu genişletecek kadar benzersizdi. Bazen beyaz yaprakların üstüne tüm sevinçlerini ve hüzünlerini olduğu gibi akıtan o samimi çocuğu özlüyorum. O masum çocuğu arıyor bazen gözlerim. Ama artık o çocuk yok, defterin ilk sayfalarında bile bulamıyorum artık onu.

Asla senin gibi masum yazamayacağım.